Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο
Ένα από τα θέματα που βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο της Εκπαίδευσης –και στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, αλλά και κατά τη διάρκειά της– είναι αυτό της Ειδικής και Ενιαίας Εκπαίδευσης και της ενσωμάτωσης παιδιών με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες στο σχολικό πλαίσιο. Πρόκειται για ένα θέμα ιδιαίτερα ευαίσθητο και για το οποίο σε αρκετές περιπτώσεις εκφράζονται διαφορετικές απόψεις, κυρίως ως προς το εάν θα πρέπει ή όχι παιδιά με ειδικά προβλήματα να εγγράφονται για φοίτηση σε μονάδες στήριξης. Όπως σημειώνει ο σύμβουλος Ενιαίας Εκπαίδευσης, Ανδρέας Χριστοδούλου, γονείς που υποστηρίζουν την ένταξη όλων των παιδιών με αναπηρίες και μαθησιακές δυσκολίες στην Ενιαία Εκπαίδευση αναφέρουν ότι με τις παραπομπές στις μονάδες στήριξης καταπατείται η σύμβαση Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για τα Άτομα με Αναπηρία, η οποία έχει ενσωματωθεί και στη νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το Υπουργείο Παιδείας από πλευράς του ισχυρίζεται ότι σε αυτό το πλαίσιο φοίτησης οι μαθητές θα πάρουν την απαραίτητη στήριξη που χρειάζονται. Παράλληλα, στα δικαστήρια όπου φτάνουν αρκετές περιπτώσεις δεν ξεκαθαρίζουν το θέμα και συνήθως καταλήγουν ότι πρόκειται για τεχνικά θέματα με ειδικές γνώσεις.
Το πώς φτάσαμε όμως σε τέτοια διάσταση απόψεων, με τη δαιμονοποίηση της μονάδας ένταξης από τη μία μεριά ώς το κατάλληλο πλαίσιο φοίτησης από την άλλη, βρέθηκε στο επίκεντρο μελέτης, κυρίως ιστορικά, του θέματος από τον κ. Χριστοδούλου. Σύμφωνα με τον ίδιο, για να βρούμε την αλήθεια γύρω από αυτό το ζήτημα, θα πρέπει να ανατρέξουμε 19 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα σε ένα σχολείο της Λευκωσίας το 2000. Εκεί ο Σύνδεσμος Γονέων και Κηδεμόνων πίστεψε ότι όλα τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται στον ίδιο χώρο, στην ίδια τάξη. Για να μπορέσει όμως να γίνει αυτό πραγματικότητα, όπως αναφέρει ο κ. Χριστοδούλου, έπρεπε στους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες, αναπηρία, αλλά και στα αλλόγλωσσα παιδιά, να παρέχεται επιπλέον στήριξη: Επιπλέον ώρες λογοθεραπείας, ειδικής εκπαίδευσης, εργοθεραπείας κ.λπ. (ακόμα και σήμερα οι μαθητές που βρίσκονται στο τυπικό πλαίσιο φοίτησης δικαιούνται κατά μέσο όρο δύο περιόδους στήριξης την εβδομάδα). Τότε αιτήθηκαν από την οικεία Σχολική Εφορεία τη χρήση μίας τάξης, όπου σε μαθήματα που οι συγκεκριμένοι μαθητές θα είχαν απαλλαγή για να μη διαταράσσεται η συμπερίληψη αυτών στο σχολείο, να παρέχεται η απαραίτητη στήριξη. Ο κ. Χριστοδούλου συνεχίζει λέγοντας πως ο Σύνδεσμος Γονέων έδωσε τα χρήματα για την αγορά του απαραίτητου εξοπλισμού και η πρώτη πιλοτική μονάδα ένταξης ήταν πραγματικότητα. Αργότερα, το Υπουργείο Παιδείας θεωρώντας αυτό το μοντέλο πετυχημένο, το επέκτεινε και σε άλλα σχολεία. Κληθείς να δώσει απάντηση στο ερώτημα, πώς 19 χρόνια μετά αυτή η πρωτοποριακή ιδέα και τόσο αγνή, όπως προκύπτει, μετατράπηκε στον χειρότερο εφιάλτη των γονέων που πιστεύουν στην Ενιαία Εκπαίδευση, ο κ. Χριστοδούλου δήλωσε πως το παράδοξο που διαφαίνεται στη σημερινή στάση των γονέων είναι ότι αιτούνται παραπάνω από δύο περιόδους την εβδομάδα στήριξης των παιδιών τους, αλλά αρνούνται να φοιτήσουν στη μονάδα ένταξης.
Ο λόγος των αντιδράσεων κρύβεται στις λεπτομέρειες Ο Σύνδεσμος Γονέων εκείνου του σχολείου ποτέ δεν ανέφερε διαφορετικό πλαίσιο φοίτησης. Απλώς ανέφερε ότι εάν και εφόσον ένας μαθητής αξιολογηθεί ότι χρειάζεται περισσότερες ώρες στήριξης, είτε αυτές είναι τρεις, τέσσερις κ.λπ., την εβδομάδα θα μπορεί να του παρέχονται. Οι μαθητές θα αφαιρούνται από τη γενική τάξη μόνο στην περίπτωση απαλλαγών και στη μεγαλύτερη διάρκεια της ημέρας θα βρίσκονται στη γενική τάξη, ώστε να μη διαταραχθεί η συμπερίληψη αυτών. Οι μαθητές θα έχουν εξατομικευμένη στήριξη σε αυτήν την αίθουσα με βάση τις αναγνωρισμένες αδυναμίες τους και με πλήρη ενημέρωση των γονέων για το ωρολόγιο πρόγραμμα. «Προς έκπληξή μου οι πιο πάνω αποφάσεις του συνδέσμου γονέων 20 χρόνια μετά ταυτίζονται απόλυτα με αυτά που αιτούμαστε στη νέα νομοθεσία περί Ενιαίας Εκπαίδευσης όπου θα συζητηθεί εκ νέου», σημειώνει ο κ. Χριστοδούλου. Παράλληλα, σημειώνει πως η απλότητα του τότε συστήματος όπου δεν υπήρχαν πλαίσια φοίτησης αλλά απλώς αποφάσεις ειδικών, πόσες ώρες στήριξης την εβδομάδα θα παρέχεται στον κάθε μαθητή ώστε να αρθούν οι φραγμοί μάθησης, είναι ίσως η πιο σωστή, γεγονός που θα βοηθήσει για να έχουμε λιγότερες αντιπαραθέσεις και στο υπουργείο Παιδείας, αλλά και στα δικαστικά μέγαρα. «Μήπως αντί να κοιτάμε μπροστά θεωρώντας ότι πρωτοπορούμε, ίσως θα πρέπει να κοιτάξουμε πίσω στην αγνότητα των προθέσεων εκείνων των ανθρώπων;», διερωτήθηκε ο κ. Χριστοδούλου.
