Πριν από 25 χρόνια σε μια υποβαθμισμένη γειτονιά της Αθηνας που η αστυνομία δεν ερχόταν ποτέ, είχαν αρχίσει να έρχονται πολλοί μετανάστες από την Αλβανία. Είχαμε συνηθίσει πλέον να έχουμε έξω από το σχολείο μας από την εποχή του δημοτικού, βαποράκια και άστεγους αλλά ποτέ συμμαθητές Αλβανούς. Σιγά σιγά γνωριστήκαμε και με αρκετούς γίναμε φίλοι, παίζαμε μπάσκετ και τους μαθαίναμε Ελληνικά. Ένα παιδί μάλιστα κατάφερε και βγήκε 1ος στην τάξη. Είμασταν όλοι περήφανοι…
Στην πλατεία που συχνάζαμε όλοι μαζί τα απογεύματα άρχισαν να έρχονται και πιο μεγάλα παιδιά και πείραζαν συχνά τους Αλβανούς. Ήταν πολλοί, σε λίγο θα ήμασταν Αλβανία μας λέγανε. Οι μεγάλοι σε ηλικία Αλβανοί άρχισαν να αντιδρούν. Πλέον δεν ήμασταν ασφαλείς, ούτε εμείς ούτε οι συμμαθητές μας. Αναγκαστήκαμε να πηγαίνουμε τις κοπέλες του σχολείου Ελληνίδες και Αλβανίδες σπίτι τους σαν ομαδα για προστασία. Δεν μπορούσαμε να παίζουμε μπάσκετ γιατί οι Αλβανοί θα μας χτυπούσαν και οι Έλληνες θα χτυπούσαν τους φίλους μας.
Η γειτονιά μας έβραζε…
Μια μέρα στο σχολείο γύρω στους 10 ενήλικες πήδηξαν από τα κάγκελα του σχολείου με ρόπαλα. Όποιον έβλεπαν ξανθό τον χτυπούσαν. Τα κορίτσια τρέξανε να κρυφτούν στις τουαλέτες. Μετά μάθαμε ότι ήταν από μια οργανωση που μετά από χρόνια θα γινόταν γνωστή σε όλη την Ελλάδα. Η αστυνομία ήρθε για 10 λεπτά και μετά έφυγε. Τσακωμός παιδιών είπανε.
Οι Αλβανοί ενήλικες το απόγευμα θα τους περίμεναν στην πλατεία να αναμετρηθούν. Όλοι το ξέραμε εκτός από την αστυνομία. Την επόμενη μέρα μάθαμε ότι ένα παιδί 15 χρόνο μαχαιρώθηκε…
Μόλις τελείωσα το γυμνάσιο έφυγα για Κύπρο. Χαθήκαμε πλέον με τους συμμαθητές μου, κάποιοι φύγανε για άλλες χώρες, κάποιοι μπλέξανε με ναρκωτικά, αλλά όταν άκουσα τα νέα του 1ου της τάξης μου, του φίλου μου, του Αλβανού, έγινα ακόμα πιο περήφανος.
Γιατρός σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
