Ήρωας μία λέξη που μας προκαλεί δέος παρ’ όλα αυτά μας αρέσει να τη χρησιμοποιούμε συχνά ίσως γιατί τη χρειαζόμαστε σαν κοινωνία… «Ήρωας κανένας δεν γεννιέται. Ήρωας γίνεται από ανάγκη» ποιου την ανάγκη όμως; Μα βεβαίως από του ήρωα και του λαού.
Ένας ήρωας όπου πρέπει να έχει βγει από τα σπλάχνα του λαού, να είναι ένας από αυτούς, όταν υπάρχει ανάγκη για να υπερασπίσει αξίες και ιδανικά, αφήνει κατά μέρους τη πρότερη ζωή του και σε υπέρβαση του υψίστου αισθήματος, της επιβίωσης, θυσιάζεται. Ο λαός στον αντίποδα θέλοντας να έχει έναν δάσκαλο, ένα πρότυπο, έναν καθοδηγητή τον εξυψώνει στον πυλώνα ενότητας, προσθέτοντας ένα επιπλέον βάρος στη μορφή του ήρωα όπως και στους απογόνους που έχουν χρέος να τον τιμούν.
Εδώ όμως έρχεται ένα επιπλέον χαρακτηριστικό, η ιστορική ανάλυση του κάθε ατόμου που αποτελεί αυτό το λαό. Κάποιοι θα δουν τους εχθρούς αυτού του ήρωα και θα τους οικειοποιηθούν, κάποιοι θα ακολουθήσουν τα ακριβή λόγια του ήρωα, κάποιοι θα βγάλουν φωτογραφίες για να πάρουν λίγη από την αίγλη του και κάποιοι πολλοί λίγοι έχοντας γνώση τον πρώτο κανόνα της ιστορικής ανάλυσης, δεν κρίνουν τον ήρωα με τα σημερινά δεδομένα αλλά αναλύουν τη σπουδαιότητα της πράξης όπου οι Βαβυλώνιοι ονόμαζαν άστρα στο όνομα αυτής και οι Αρχαίοι Έλληνες δίναν θέση στον Όλυμπο.
Η θυσία όλου σου το είναι, η εκμηδένιση της ζωής που θα ζούσες για να γίνεις ο δάσκαλός μας.
Γι’ αυτό Γρηγόρη σε παράφραση του Παλαμά «δάσκαλος γίνε, αλήθεια αν ήρωας είσαι» και δίδαξε σε αυτό το λαό που σε χρειάζεται όσο ποτέ, να πιστεύει πάντα ότι όσοι και να βρίσκονται απέναντι μας, ο ένας θα πρέπει να θυσιάζετε για το καλό των πολλών, την ειρήνη την απολαμβάνουν αυτοί που τολμούν να κάνουν προσωπικές θυσίες και η αξία αυτού του χρυσοπράσινου φύλλου θα την καταλάβουμε μόνο όταν όλοι οι κάτοικοι του ζούνε ελεύθεροι. Τότε και μόνο τότε θα είμαστε γνήσια άξιοι να έχουμε ήρωα έναν Αυξεντίου.